วิญญาณ นักบิน ที่น่า สงสาร

สวัสดีครับ เรื่องนี้เกิดขึ้นเมื่อ 2ปีที่แล้ว(ตอนนี้อยู่ม.3) วันนั้นเป็นวันที่ผมเข้าค่ายลูกเสือ..ที่สนามบิน (ขอปกปิดเรื่องชื่อสนามบินนะคับ)..หลังจากที่นั้งดูกิจกรรมที่กองบินจัดให้แล้ว ก็ปาเข้าไป 4ทุ่ม แต่กว่า จะเลิกจริงๆก็5ทุ่ม(โอ้ว..)จากนั้นพวกพี่สะต้าฟก็ปล่อยให้ไปเข้านอน (เย้) พอต่างคนต่างแยกย้ายหมู่ใครหมู่มัน (ผมอยู่หมู่สเตลคับ) หลับกันไปได้สัก ตี 3กว่า ปวดฉี่..จัง(ไอ้กระเพาะไม่รักดี)ก็ไปเข้าห้องนํา หลังโรงนอน..เอ๊ะใครมายืนนิ่งๆตรงนั้น ผมจึงจะเข้าไปทักทาย(สักกะหน่อย) เฮ้ย เขาไม่มีขาแถมชุดนั้นมัน....(นักบินกองทัพญี่ปุ่นสมัยสงครามโลกนี่นา)..เค้าหันมาทางผมแล้วหันกลับไป.ดูสีหน้าเค้าดู เศร้าๆเห็นนําตาไหลออกมาด้วย..กึ๋ย แล้วร่างนักบินคนนั้นก็จางหายไป ผมยืนนิ่ง (มันไหลออกมาแย้ว) จึงรีบกลับโรงนอนเปลี่ยนกางเกง..พอการเข้าค่ายจบลง..ผมจึงอ่านหนังสือเกี่ยวกับสงคราม จึงรู้ว่า เมื่อก่อนสนามบินนี้ เคยเป็นจุดยุทธศาสตร์สำคัญของ ญี่ปุ่นมาก่อน แล้วถูกโจมตีบ่อยครั้ง..นักบินคนนั้นคงเป็นผู้เคราะห์ร้าย..แล้วคงเป็นห่วงครอบครัวที่จากมาด้วยมันผ่านมาตั้ง64กว่าปีแล้ว (ผมนั่งร้องไห้เพราะสงสารเขามาก) จึงขอให้ผู้อ่านทุกคนอย่าอ่านเรื่องนี้ด้วยความกลัว..นะครับ