หายไปไหน

สวัสดีครับ พี่ป๋องและทีมงาน ผมมีประสบการณ์ที่เจอกับตัวเองเมื่อประมาณ 4- 5 ปีที่แล้วครับอาจจะนานแต่ก็เป็นประสบการณ์ที่ยังไม่เคยลืมเลือนออกไปจากใจและตาของผมเลยเข้าเรื่องเลยน่ะครับ





ผมขับรถไปรับพ่อเวลาประมาณตี 1 พอขับออกไปถึงทางหลัง ส.น.ท่าข้าม เพื่อไปบ่อปลาแถวนั้น ผมเห็นผู้หญิงผมยาวใส่เสื้อคล้ายชุดนอนสีขาวยืนโบกรถอยู่ข้างทาง ขณะที่เป็นเวลาดึกแล้ว ข้างทางก็ไม่มีบ้านคน อีกทั้งยังเป็นป่าหมด ผมเริ่มขับรถชะลอผ่านเธอไปแล้วมองดูกระจกหลังให้แน่ใจว่าเธอเป็นคนรึเปล่า พอผมขับเลยเธอไปผมมองกระจกหลังและยังคงเห็นเธอยืนโบกรถอยู่ ผมก็คิดว่าคงไม่ใช่อย่างที่ผมคิดในตอนแรก ผมก็เลยถอยรถเข้าใกล้เธอผมมองกระจกหลังอีกทีเพื่อความแน่ใจก็ยังเห้นเธอยืนอยู่ ผมคิดในใจว่าจะไปส่งเธอเพราะมันดึกแล้ว ผู้หญิงคนเดียวไม่ควรอยู่ในที่เปลี่ยวอย่างนี้ เพียงชั่ววูบของความคิดผมหันไปมองเธอ ผมไม่เจอเธอแล้ว ผมพยายามตั้งสติและมองไปรอบ ๆ เพื่อจะหาเธอ แต่ก็ไม่เจอ ผมจึงรู้ในใจว่าเธอคงไม่ใช่คนแน่ ๆ จึงกลับรถและกลับบ้านอย่างรวดเร็วในเวลาไม่กี่นาที แล้ววิ่งขึ้นบ้าน ไหว้พระ ทันทีผมรู้สึกว่าหนาว ตัวเริ่มสั่น จึงห่มผ้าห่ม อีกทั้งผมยังกลัวว่าเธอจะตามมาครับ เพราะภาพที่เจอยังติดตาผมอยู่เลย เป็นอยู่หลายวันกว่าผมจะหายและไปทำงานได้ครับ

....................................จบ...................................