เรื่อง เขาเป็นใคร ???

ต้องบอกก่อนนะครับว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องที่ผมเจอมากับตัวเองมันอาจจะไม่น่ากลัวมากแต่มันก็ทำให้ผม ขนลุกได้เหมือนกัน และผมก็กล้าสาบานได้เลยว่าผมไม่ได้แต่งเรื่องแม้แต่อย่างใด เขาบอกว่าการที่เราเจอผีมักจะเจอตอนที่เราไม่รู้ตัว เช่น เราไม่รู้ว่าคนนี้เขาตายไปแล้ว แต่เราเห็นก่อนที่เราจะรับรู้ว่าเขาตายอะไรประมาณนั้น

เริ่มเลยแล้วกันครับ เรื่องแรกเรื่องนี้เกิดขึ้นมานานมากปัจจุบันผ่านมาก็น่าจะ 7-8 ปีแล้ว ผมยังเด็กน่าจะเรียนอยู่ ม 2 ม 3 นี่แหละ เรื่องมีอยู่ว่าผมไปเที่ยวบ้านลุงที่ จังหวัดจัทรบุรี อยู่แถว กิ่ง อ. แก่งหางแมว สภาพของบ้านลุงก็ไม่ได้ปลูกให้ดูสวยงามเหมือนปัจจุบันนี้ คือสภาพบ้านเก่าเป็นบ้านไม้ 2 ชั้น ผมชอบไปเพราะบ้านลุงอยู่ติดภูเขา คือเขาชะเมา บรรยากาศดี ผมจะไปค้างอยู่เป็นอาทิตย์ถึงจะกลับบ้าน แต่มีอยู่คืนหนึง ซึงผมนอนอยู่ในมุ้งภายในตัวบ้าน(ไม่ได้นอนในห้องนอน)ในมุ่งก็จะมีพี่ 2 คน และน้อง อีก 1 คน เวลาประมาณ น่าจะ ตี 2 - 3 เห็นจะได้ น้องผมชอบฉี่รดที่นอนซึ่งผมนอนอยู่ข้าง ๆ น้อง ทำให้ผมสะดุ้งตื่นเพราะกลิ่นเหม็นฉี่และบอกให้น้องขยับออกไปหน่อย เมือ่น้องขยับตัวออกไปผมก็นึกอะไรไม่รู้อยากมองบรรยากาศภายในบ้านตอนกลางคืนซึ่งภายในตัวบ้านมืดแต่ยังมีแสงของพระจันทร์ส่องเข้ามาบ้างเพราะเป็นคืนเดือนหงายพระจันทร์เต็มดวง ผมกวาดสายตาไปรอบๆ แต่แล้วก็มีเหตุการณ์หนึ่งที่ทำให้ผมต้องหยุดสายตาไปตรงที่หน้าบ้าน ซึ่งตัวบ้านตรงหน้าบ้านจะมีหน้าต่างและเป็นเหล็กดัดเปิดรับกับแสงจันทร์ ผมเห็นร่างของหญิงชราคนหนึ่ง นั่งก้มหน้าอยู่บนเก้าอี้มือ 2 ข้างประสานกันไว้ข้างหน้า ซึ่งในตอนนั้นผมคิดว่าผมตาฝาดเพราะสะดุ้งตื่นขึ้นมาย่อมมีขี้ตาหรือตาอาจจะเบลอได้ แต่ผมก็ขยี้ตาและจับมุ้งมาให้ใกล้ๆ กับหน้าและมองออกไป เหตุการณ์นั้นเองที่ทำให้ผมรู้ได้เลยว่าสิ่งที่ผมเห็นไม่ใช่คนเป็นแน่ เพราะร่างของหญิงชราคนนั้น ลองนึกภาพตามผมนะครับว่า มันเป็นลักษณะ โปร่งใสสามารถมองทะลุตัวเขาไปเห็นเหล็กดัดที่อยู่ด้านหลังได้รวมถึงแสงของพระจันทร์ที่สว่างอยู่ข้างนอก แต่ที่แปลกก็คือถึงร่างนั้นจะโปร่งใสแต่ก็สามารถเห็นเสื้อผ้าที่ หญิงชราคนนั้นใส่ ผมยังจำได้ติดตา คือเสื้อคอกระเฉ้าออกสีฟ้าอ่อน ๆ นุ่งโจงกระเบนสีแดงเลือดหมู ผมรัดเป็นเกล้าอยู่บนหัว ผมขาว เท่านั้นแหละครับ ขนลุกทั้งตัวเหมือนน้ำตามันจะไหลออกมาให้ได้ แต่ก็ไม่กล้าปลุกใครหรือไม่กล้าส่งเสียงอะไรเพราะอะไรรู้ไหมครับผมกลัวว่าเขาจะเงยหน้ามาที่ผมนะซิครับปล่อยให้นั่งก้มหน้าไปแบบนี้ดีกว่า ผมล้มตัวลงนอนคลุมโปงในใจท่องแต่นะโมตะสะ โดยไม่คิดจะท่องบทอื่นเลย จนหลับไป เช้ามาผม เล่าให้ ทุกคนในบ้านฟัง บ้างก็บอกว่าเป็นเจ้าที่เพราะตั้งแต่ผมมาที่นี่ผมไม่ได้ไหว้เจ้าที่เลย และบางคนก็บอกว่าเป็นแม่ของป้าที่เพิ่งตายไปได้ 7 วันแล้วแต่ศพเผาไปแล้ว ผมไม่รู้จะเชื่อใครและก็ไม่รูว่ายายชราคนนั้นเป็นใคร???