เรื่อง เจอจะจะ

เรื่องนี้เกิดขึ้น เมื่อ 4 - 5 ปี นี้เองเรื่องนี้ผมก็กล้าสาบานได้ว่าเห็นกับตาจริงๆ มันเป็นเรื่องที่เกิดขึ้น ตอนผมอยู่ ม.5 เย็นวันหนึ่งพอโรงเรียนเลิกผมก็นัดกับเพื่อนไปซ้อมดนตรีกัน ด้วยความที่เป็นคนชอบเล่นดนตรี ก็เลยกว่าจะซ้อมเสร็จก็ปาเข้าไป 6 โมงเย็นกว่า ๆ โพล้เพ้ แม่ผมก็โทรศัพย์มาดุว่ากลับบ้านช้าเลิกเรียนแล้วไม่รีบกลับบ้าน คืนในใจตอนนั้นกลัวแม่ดุมาก ๆ ผมก็นั่ง มอไซร์ เข้าซอย บ้าน ก็เริ่มจะมืดแล้วพอ มอไซร์ จอดที่ถนนใหญ่ ก็ต้องเดินเข้าซอยบ้านซึ่งเป็นทางแคบๆ ข้างทางเป็นคลองอีกข้างเป็นบ้านคน แต่วันนั้นเองขณะที่ผมวิ่ง เหยาะ ๆ ไปตามทาง ซึ่งผมก็คิดตำหนิบ้านแถวนั้นในใจว่าทางก็เล็กนิดเดียวไม่มีบ้านไหนมีน้ำใจเปิดไฟตามทางกันเลย มืดมาก ผมวิ่งไปเยาะๆ เพราะกลัวตกข้างทางผมวิ่งมาถึงบ้านหลังหนึ่งผมก็เห็น หญิงชราคนหนึ่งยืนอยู่ไม่ไกลผมมากนักประมาณ 3 ช่วงแขนสิ่งที่ผมเห็นนั้นก็คือ หญิงชราคนนี้ยืนเอาผ้าขาวคลุมหัวโผล่แค่หน้าและเอามือจับผ้าไว้ที่ปลายค้าง ยืนมองผมตาเขม็งที่ผมรู้ว่าเป็นหญิงชราก็เพราะว่าผมหยุดมองเขาด้วยแป๊บนึง ทำให้รู้ว่าเป็นหญิงชรา เพราะใบหน้าเหี่ยวย่น ดำคลำ แต่ตอนนั้ผมไม่ได้คิดเรื่องผีในใจคิดแต่ว่า กลับบ้านต้องโดนแม่ด่าเอาแน่ ๆ พอวิ่งมาถึงบ้านป้าซึงก็จะถึงบ้านผมแล้วล่ะ ผมก็ถามป้าว่า "ป้าบ้านคนที่ถนนเขาไปไหนกันหมดปิดไฟมืดหมดเลยเกือบเดินตกถนน" ป้าก็บอกว่า "เขาไม่อยู่หรอกเขาไปงาน ศพ ยายเมิน(ยายคนที่ตายเขาชื่อยาย เมิน) กันหมด" เท่านั้นแหละครับผมก็นึกถึงเหตุการณ์ที่เจอเมื่อกี้เลย ผมเล่าให้ป้าฟังทั้งรูปพรรณ ของยายคนนี้ป้าบอกว่า นั้นแหละ แกเจอผียายเมินให้แล้วผม อาการเดิมออกคือ ขนลุกทั้งตัวน้ำตาเหมือนจะไหลออกมา แล้วที่สำคัญเขาสวดศพเป็นคืนที่ 3 แล้วด้วย หลังจากวันนั้นผ่านไปแม่ผมก็ต้องไปงานศพยายคนนี้ เพราะก็พอจะรู้จักกับบ้านเขา ผมจึงขอไปด้วยเพื่อจะไปพิสูจน์อะไรบางอย่าง พอผมขึ้นไปวางดอกไม้จัน ผมต้องตกใจเพราะรูปหน้า ศพ กับคน ที่ผมเจอคือคนคนเดียวกัน จริงๆ เล่นเอาพูดไม่ออกเลยครับ เขาว่ากันว่า ผีมักจะมาให้เราเห็นแบบไม่ตั้งตัวหรือแบบไม่รู้ตัวถ้าใจเราคิดกลัวผีเราจะไม่เจอแต่ถ้าไม่ได้คิด บังเอิญ มักจะเจอ