สยองในโรงเรียน

สวัสดีครับ ผมเป็นนักเรียนในโรงเรียนชื่อดังแห่งหนึ่งย่านลาดพร้าว[ขอสงวนชื่อโรงเรียน]..... เหตุการ์ณนี้เกิดขึ้นเมื่่อ วันพุธที่ 19 มกรา ที่ผ่านมานี้เอง วันนี้นผมไปโรงเรียนตามปกติ เหมือนทุกวัน วันนี้นตอนคาบเรียนแรก เริ่มเรียนไปได้ประมาณ 20นาทีผมรุ็สึกปวดหัวจึง งีบหลับฝุบโต๊ะไป ผ่านไปได้ซักพักหนึ่ง ก็รู้สึกตัว และรุู้สึกว่ามีอะไรเหนียวๆติดอยู่ที่ใบหน้า ผมจึงเดินไปที่หลังห้องมีกระจกอยู่บานใหญ่ผมจึงส่องดูเพื่อจะหาที่มาของความเหนียว ปรากฏว่ามันไม่มีอะไร หลังจากนั้น ผมก็ไม่รุ็สึกตัวอีกเลย จนมารุ็ทีหลังจากเพื่อนๆว่าผมหมดสติไปและลุกขึ้นมามีอาการตาขวางและ เสียงเปลี่ยนไป เหมือนโดนผีเข้าแล้วก็โวยวายเหมือนคนไป สักของ ลงของ อะไรประมาณนั้น ผมตกจัยมากจึงถามว่าทำอะไรลงไปบ้างเพื่อนบอกว่า ผมอ่ะเตะเก้าอี้ไม้ในห้องเรียน กระเด็น ต่อยน่าต่าง กำมือแน่น ผมอึ้งไปพักหนึ่ง อาจารย์ประจำขั้นจิงพาไปคุยกับอาจารย์อีกท่านหนึ่งซึ่งมีความรู้ด้านนี้พอสมควร คุยไปได้ซักพักได้เวลาพักกลางวัน ผมจึงเดินออกไปเข้าห้องน้ำโดยที่อาจารย์ผมไปด้วย เมื่อผมเข้าไปทำธุระเสร็จแล้ว ออกมาล้างหน้า เมื่อเงยหน้าขึ้น สิ่งที่เหงเป้นผู้หญิงผมยาว ใส่ชุดขาว ใบหน้าเปื้อนเลือดกำลังจะยกมือมาเผื่อกวักเรียกผมไปหา ผมตกจัยมากร้องโวยวายดังลั่น ทั้งที่ยังกลางวันแสกๆ อาจารย์เหงท่าไม่ดีจึงเตรียมเอารถออกเพื่อจะไปวัด แต่ตอนนั้นรถตู้ของโรงเรียนไม่ว่างเลยซักคัน แต่แปลกนะคัรบเมื่ออาจารย์บอกจะไปวัด ผมรุ็สึกเหนื่อยมากๆหอบและ หายใจไม่ออกนั่งพักอยู่ได้ซักครู่หนึ่งที่น่าองค์พระในโรงเรียน ผู้หญิงคนที่เจอในห้องน้ำ ผมเห็นเค้าตามมามาแบบลอยๆไม่มีขาแต่"ที่สำคัญมากกว่านั้นคือเธอมาแค่ครึ่งตัว"ผมจึงบอกอาจารย์ว่าเธอคนนั้นมาอีกแล้วและไกล้เข้ามาเรื่อยๆ อาจารย์จึงเอาพระมาคล้องคอและให่ผมสวดมนต์ในองค์พระที่เคารพกันทั้งโรงเรียนต่อจากนั้นเมื่อสวดไปได้เรื่อยๆผมรุ็สึกเ้หนื่อยและผมก็ไม่รุ็สึกตัวอีกเลยและมีอาการเหมือนช่วงเช้า ตื่นอีกทีที่ห้องพยาบาล พบกับ ผ.อ ได้เข้ามาคุยกับผมและถามว่าเกิดอะไรขึ้นกับผม ผมตอบว่าไม่รุ็ครับผมไม่รุ็สึกตัว เพื่อนเล่าว่า เพื่อนตั้ง 7 คนเอาผมไม่อยู่สะบัดหลุดทุกคนเลยทั้งที่แต่ละคนแรงเยอะทั้งนั้น และบอกผมอีกว่าผมสวดมนต์อยุ่ดีๆเสียงผมก็เปลี่ยนไปและตะโกนว่า ปล่อยกูๆอย่างนี้ซ้ำๆกันจนหมดสติไป เหตุการ์ณนึกว่าจะจบแค่นั้น เมื่อกลับบ้านผมต้องเดินผ่านตึกวิทย์ที่น่าโรงเรียนผมเดินอยู่คนเดียวผมรุ้สึกว่าเธอตามส่งผมที่น่าประตู วันนี้นเมื่อพ้นประตูผมต้องไปห้องซ้อมดนตรีกับน้องเมื่อกลับผมนั่งแท็กซี่กลับมาที่โรงเรียน เมื่อรถจอด ที่น่าโรงเรียน ผมเห็นเธอคนนี้นังอยู่ที่ป้อมยามและยิ้มให้ผม ผมตั้งสติได้ผมจึงวิ่งเข้าบ้านอย่างไม่คิดชีวิต เรื่องทั้งหมดอาจจะไม่น่ากลัวแต่ผมเชื่อแล้วหล่ะว่า ผี มีจริง