สวัสดีครับพี่ๆทีมงานเดอะช็อคทุกท่านผมติดตามผลงานของพวกพี่ๆมาเป็นเวลานานแล้ว ผมหละเป็นคนหนึ่งที่เชื่อว่าผี วิณญาณเป็นเรื่องที่มีอยู่จริงเพราะผมได้ประสบมากับตัวเองผ่านมา2ปี เรื่องก็มีอยู่ว่าพ่อของผมเนี่ยเป็นคนที่ย่าของผมเป็นคนของมาจากเจ้าพ่อแห่งหนึ่ง เป็นลูกคนโต พ่อผมเป็นนักเลงเก่านะครับ ผมจำความได้ก็ติดคุกมาแล้วไม่ต่ำกว่า 7 ครั้งได้ในคดีฆ่าคนตายและทำร้ายร่างกาย คือพ่อผมทำงานให้นักการเมืองคนนึ่งนะครับ นายสั่งอะไรก็ต้องทำ พ่อจะมีของป้องกันตัวอยู่อย่างหนึ่งคือลอยสักรูปพระพิฆเนตที่หลังรูปเดียวแต่เต็มแผ่นหลัง ผมเคยลองถามว่าสักเพื่ออะไรหรอแต่คำตอบที่ได้คือพ่อสักไปงั้นหละแต่สิ่งที่ป้องกันตัวที่ดีที่สุดคือความกตัญญูไม่ด่าพ่อแม่เท่านี้หละ ผมละงงกับคำตอบที่ได้มา เหตุการณ์มันมีอยู่ว่าตอนพ่อผมอายุ45ปี พ่อป่วยด้วยโรคเชื่อราขึ้นสมองอาการหนักทีเดียว แม่ผมลองถามหมอที่รักษาหมอบอกว่าโอกาสที่จะรอดมีเพียง10เปอร์เซนเท่านั่นที่อยู่ได้ก็เพราะน้ำเกลือเพราะทางร่างกายไม่ตอบสนองอะไรแล้วหมอบอกให้ทำใจ ตลอดเวลาที่อยู่โรงพยาบาล(บอกก็ครับโรงพยาบแถวสะพานกรุงธน)
พ่อได้แต่ตาลอยไม่รับรู้และจำใครไม่ได้ แม่เลยตัดสินใจให้หมอเอาน้ำเกลือออก 2วันผ่านไปหลังจากเอาสายน้ำเกลือออกร่างกายเริ่มเหลือแต่หนังหุ้มกระดูก ปากเริ่มเบี้ยหายใจติดขัดจึงเรียกญาติพี่น้องมาดูใจกัน มีเพื่อนบ้านคนหนึ่งมาเยี่ยมด้วยความสนิทกันอยากจะมาอโหสิกรรมให้ตอนนั้นผมอยู่ในเหตุการณ์ด้วย พอเพื่อนบ้านคนนั้นเรียกชื่อพ่อผมข้างๆหูปากที่เบี้ยกลับหายความจำทุกอย่างกลับมาดีหมด ทำให้ทุกคนประหลาดใจ มารู้ทีหลังเพื่อนบ้านคนนี้มีองค์ แต่ที่แปลกอย่างคือคุณตาข้างเตียงซึ่งเป็นคนป่วยที่โรงพยาบาลบอกตั่งแต่ก่อนพ่อจะถอดสายน้ำเกลือว่าถ้าผ่านคืนพระจันทร์วันเพ็ญไปพ่อผมจะไม่ตายซึ่งตอนนั่นไม่มีคนคิดเลย แต่คุณตาก็เสียระหว่างที่พ่อถอดสายน้ำเกลือวันแรก หมอตรวจอีกครั้งเชื้อราลดลงและให้กลับไปรักษาต่อที่บ้านได้ ระหว่างรักษาตัวที่บ้านผมก็ถามว่าตอนพ่อไม่รู้สึกตัว ตาลอยพ่อคิดอะไรจำอะไรได้ไหม พ่อบอกว่ามีคนมายืนรอบเตียงทุกวันหน้าดำๆ และกลางคืน (คือเตียงพ่อผมติดกับหน้าต่าง)มีผู้ชาย2คนมายืนอยู่นอกหน้าต่างคอยจ้องตลอด บ้างครั้งขึ้นมาขย่มบนตัว ผมฟังแล้วรู้สึกขนลุกทีเดียว พ่อมารักษาต่อที่บ้านได้6เดือนอาการเริ่มทรุดลงอีกแต่พ่อผมดื้อไม่ไปรักษาต่อเดินไม่ได้ เริ่มเพิ้อถึงคนที่ตายไป มีอยู่วันหนึ่งผมนั่งเล่นคอมอยู่บ้านซึ่งข้างๆกับเตียงพ่อนอน พ่อสั่งผมบอกว่าให้ไปถามไอ้คนที่ใส่กางเกงสีแดงไม่ใส่เสื้อทีว่ามาหาใครผมเดินไปดูกลับไม่มีใครบ้างครั้งก็ถามว่าใครมายืนเต็มหน้าบ้านไปหมด ช่วงนั่นพาผมประสาทเสียไปเลย ร่างกายพ่อผมเริ่มทรุดลงอีกไม่ทานอะไรพูดเริ่มไม่ได้คือตอนนั่นทั้งบ้านเริ่มทำใจแล้วไงพ่อผมต้องจากไป เช้าวันหนึ่งผมอยู่บ้าน2คนกับพ่อซึ่งตอนนั่นพูดไม่ได้แล้ว มีนกตัวใหญ่พอสมควรสีดำน้ำตาลบินเข้ามาในบ้านแล้วมาเกาะตรงคื่อบ้านแล้วมองที่พ่อผมพร้อมส่งเสียงร้องดังมากๆ ผมจึงเอาไม้กวาดหยากไย้ไล่ไปผมคิดว่ามันคงบังเอิญหละแต่เจ้านกตัวนี้บินมาบ้านเวลาเดียวกันถึง3วัน ตอนนั้นผมแทบจะบ้ากลัวก็กลัวแต่ต้องอยู่ดูพ่อ พ่อเริ่มมีอาการแลบลิ้นปริ้นตาหรอกแบบคนแกล้งหลอกผีประมานนั่นอะคับพาเอาทุกคนในบ้านขวัญเสียไปตามกัน พ่อมีอาการชักเกรงเหมือนคนจะหมดลมหายใจซึ่งหลังจากทำการเรียกแล้วเขย่าตัวก็จะฟื้นทุกครั้งมีอาการแบบนี้3-4ครั้งเหมือนกับไม่ยอมที่จะตาย เช้าวันที่พ่อจะเสียตาพ่อจองมองดูแต่นาฬิกาที่บ้านตลอดแบบผงกหัวขึ้นมาดูแล้วบ่าย3โมงพ่อก็จากไปอย่างสงบ ทุกคนก็เตรียมงานทุกอย่าง มีเรื่องแปลกอยู่ว่าพระที่มาจะพาศพพ่อไปวัดอะคับบอกว่าไม่ต้องฉีดยาและไม่ต้องมัดตราสังข์ อย่าไปผูกมัดเข้าไว้ ทุกคนถามทำไม พระอาจารย์ก็ตอบไปว่านี่ไม่ใช่พ่อผมหรอกพ่อผมนะเสียไปตั่งแต่ปีใหม่ซึ่งเป็นระยะเวลา3เดือนหลังจากที่ออกจากโรงพยาบาล แล้วบอกว่าที่เค้าไม่ยอมจากไปเพราะลอยสักที่หลังนี่หละที่ไม่ยอมตาย ก็น่าแปลกใจอีกเพราะพระอาจาย์รู้ได้อย่างไรเพราะศพใส่เสื้อเรียบร้อย ผมนะคิดนะแล้วผมอยู่กับใครมาตั้ง3เดือน และที่น่าแปลกอีกเรื่องนะครับบ้านผมตรงที่พ่อผมตาย ตาผม ยายผม ก็ตายตรงนี้ทีเดียวกับที่พ่อผมเสีย
ผมนะพิพม์ไปเสียวไปเพราะด้านหลังโต๊ะคอมที่พิมพ์นี่ก็เคยเป็นที่ที่พ่อ ตา ยาย นอนเสียชีวิตอยู่
บทความ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น