สยองบนรถไฟ

สวัสดีครับพี่ๆ เพื่อนๆ ทุกคนผมชื่อแบงค์ ผมเป็นคนจังหวัดสมุทรสาครโดยกำเนิด เรื่องที่ผมจะเล่าต่อไปนี้ทุกคนจะเชื่อหรือไม่สุดแล้วแต่ความเชื่อของแต่ละคนแล้วกันนะครับ คือคนสมุทรสาครสมัยก่อนเวลาจะเดินทางออกไปที่กรุงเทพฯจะสามารถเดินทางได้ 2-3 วิธีเช่นเดินทางรถโดยสารประจำทาง ทางรถตู้บริการ และทางรถไฟ ผมเป็นคนชอบนั่งรถไฟมาตั้งแต่เด็กๆ แล้วจึงชอบที่จะเลือกการนั่งรถไฟมากกว่าการเดินทางทางด้านอื่นๆ วันที่เกิดเรื่องเป็นตอนบ่ายๆ วันนั้นผมต้องเดินทางเพื่อเข้าไปที่สำเพ็งเพื่อไปซื้อของมาใช้ในงานของผม วันนั้นผมเดินทางไปทั้งหมด 4 คนขาไปผมก็ขึ้นแล้วนั่งด้านในสุดของเก้าอี้นั่งฝั่งขวาโดยทั้ง 4 คนมีเพียงแค่ผมกับเพื่อนอีกคนหนึ่งที่นั่งด้านขวาติดหน้าต่าง ระหว่างทางทุกคนก็เริ่มง่วงและหลับในเวลาต่อมามีเพียงแต่ผมที่ยังไม่หลับเพราะชอบมองเวลารถไฟวิ่ง ขณะที่ผมกำลังนั่งเพลินๆ อยู่ผมก็ต้องตกใจสุดขีดเมื่อเห็นภาพคนที่นอกกระเจาะเขาเกาะจากนอกกระจกในสภาพตัวดำเมี่ยม เหมือนคนถูกไฟไหม้เกรียม มีทั้งเลือดและน้ำเหลืองไหลตามใบหน้าผมตกใจอย่างสุดขีดแต่ไม่เหมือนในหนังที่เราเคยดูภาพนั้นไม่ได้หายไปในทันที คนที่เกาะกระจกอยู่นั้นกำลังเหลือบมองภาพพวกเราทีละคนเวลานั้นผมไม่สามารถออกเสียงอะไรได้ขยับตัวก็ไม่ได้ในสมองคิดได้แค่ว่า “นี่กลางวันนะ นี่กลางวันนะ” เวลาผ่านไปประมาณ5-10วินาทีคนที่ผมเห็นก็ดึงร่ายกายของเขากลับเข้าไปทางด้านหลัง (นอกตัวรถ) ผมขยับตัวได้ก็รีบลุกขึ้นและลุกมองไปทางด้านหลังผมที่เขาดึงตัวเองกลับไปโดยหวังว่าจะเห็นคนที่นั่งเก้าอี้ด้านหลังผมแกล้งหรือหลอกผมเล่น แต่พอผมลุกดูก็ไม่พบกับใครเลยและเก้าอี้หลังผมกระจกมันถูกปิดเอาไว้จึงไม่สามารถมีใครยื่นหน้าออกไปได้ ผมปลุกเพื่อนๆ แล้วเล่าให้ฟังไม่มีคนเชื่อผมแม้แต่คนเดียวคิดว่าผมหลับแล้วฝันไป หลังจากนั้นผมก็พยายามเสาะหาสาเหตุของสิ่งที่ผมพบเจอแต่ก็ไม่ได้ข้อมูลที่ผมต้องการเลยแม้แต่น้อย ไม่เคยมีคดีคนถูกไฟเผาบนรถไฟ ทำให้จนทุกวันนี้ผมก็ยังคงหาสาเหตุของเหตุการณ์นั้นๆ ไม่ได้สักที แต่ผมก็ทำบุญอุทิศส่วนกุศลไปให้เขานะเผื่อว่าเขาจะได้ไม่มาให้ผมเห็นอีกที