เรื่อง อาลัย อาวรณ์

เรื่องที่จะเล่าต่อไปนี้ เป็นเรื่องจริงที่เกิดขึ้นกับตัวข้าพเจ้าเมื่อตอนเป็นวัยรุ่น ตอนนั้นเพิ่งจบและทำงานใหม่ ๆ เพื่อนที่ทำงานก็ชวนกันไปเที่ยวบ้านเพื่อนที่ต่างจังหวัด ถ้าจำไม่ผิดน่าจะเป็นจังหวัดเพชรบุรี แต่ด้วยความอยากให้เพื่นเจ้าของบ้านประหลาดใจ จึงไปกันโดยไม่ได้นัดหมาย กว่าจะไปถึงก็มืดค่ำแล้ว เวลาประมาณ 2 ทุ่ม เห็นจะได้ เมื่อไปถึงก็ไม่เจอเพื่อน คนที่บ้านบอกว่าไปวัด ความที่ทุกคนเพลียมาก ก็ไม่ได้ถามอะไรต่อ คนที่บ้านก็บอกว่าให้ ทุกคนไปทานข้าวปลาอาหารก่อน แล้วก็อาบน้ำนอนได้เลย พรุ่งนี้กลางวันค่อยคุยกัน ข้าพเจ้าก็ปฎิบัติตามโดยไม่มีเงื่อนไข เพราะอยากนอนเต็มทน กะว่าพรุ่งนี้จะไปพักที่หัวแหลม เพราะเป็นบังกะโลให้เช่าพักผ่อน เกรงใจเพื่อนด้วย พอข้าพเจ้านอน หลับไปซักพัก ก็ต้องลุกมาเข้าห้องน้ำ ปลุกเพื่อน ๆ ก็ไม่มีใครยอมตื่น จำเป็นต้องไปคนเดียว บ้านเพื่อนเป็นลักษณะที่ปลูกยื่น ไปในทะเล ห้องที่นอน อยู่อีกด้านของห้องน้ำต้องเดินอ้อมห้องอื่น ๆ ไป ข้าพเจ้าก็เดินไปแบบมืด เพราะไม่มีไฟ แต่อาศัยแสง จันทร์ซึ่งก็สว่างพอใช้ พอเดินไปได้ซักหน่อยก็เจอผู้หญิงวัยกลางคน ยืนมองไปทางทะเลตรงทางเดิน ข้าพเจ้ารู้สึกใจชื้นขึ้นมา ทันที ก็เลยบอก ป้าช่วยเป็นเพื่อนหนูเข้าห้องน้ำหน่อยเถิดค่ะ มันเสียว ๆ กลัวผีนะคะ ป้าแกก็ใจดี ไม่พูดอะไร แต่เดินนำไป หน้าห้องน้ำเลย แล้วก็อยู่เป็นเพื่อนจนข้าพเจ้าเสร็จธุระ แถมยังเดินเป็นเพื่อนมาส่งที่ห้องอีก แต่แปลก! แกไม่ยอมพูดอะไรเลย พอตอนเช้า ทุกคนก็ตื่นกันมา เจอเพื่อนซึ่งเป็นเจ้าของบ้านก็ต่อว่าต่อขานกันนิดหน่อย เพื่อนบอกว่าขอโทษ จริง ๆ ต้องไปจัด งานศพ ในขณะที่เพื่อนยังพูดไม่จบ ข้าพเจ้าก็ขัดขึ้นว่า คนในรูปนี้เป็นใคร ใจดีจัง แล้วข้าพเจ้าก็เล่าเรื่องเมื่อคืนให้ทุกคนฟัง เพื่อนเจ้าของบ้านก็นิ่งไปชั่วอึดใจ แล้วก็พูดต่อว่าคนในรูปคือแม่ของเธอ และงานศพที่เธอดูแลอยู่ ก็คืองานศพของ แม่ เธอเอง ข้าพเจ้าเริ่มคิดกลับไปกลับมาว่า สิ่งที่ข้าพเจ้าเจอ คืออะไร คือวิญญาณ ที่ยังห่วงใย ยังอาลัย อาวรณ์ อยู่อย่างั้นหรือ ทางที่ดีอย่า เจออีกดีกว่า เพราะฉะนั้นขอกลับกรุงเทพฯ เลยดีกว่า เป็นความเห็นที่เป็นเอกฉันท์ จริง ๆ