เรื่อง ผีเว็ด

เรื่องนี้เป็นประสบการณ์ที่ยากที่จะลืมของผม สมัยที่ผมเป็นเด็ก อายุประมาณ 9 ขวบ ผมเป็นเด็กต่างจังหวัด นครนายก บ้านผมยากจนมากเลยไม่มีส้วมซึมใช้ มีแต่เว็ด เว็ดก็คือส้วม ที่มีลักษณะเป็นหลุมดินลึกประมาณ 1 เมตรครึ่ง ใช้ไม้ไผ่ 2 ท่อนพาดเหยียบ และมีใบตองและใบมะพร้าวล้อมเป็นฝาผนัง คืนนั้นเป็นคืนเดือนมืด ผมปวดท้องมาก ปวดแบบแทบทนไม่ไหว เลยลืมกลัวความมืด ทุกคนหลับกันหมด ผมจุดตะเกียงน้ำมันก๊าด และรีบตรงไปที่เว็ดด้วยความรีบร้อน เหงือผมแตกซก เว็ดห่างจากบ้านพอสมควรเพราะกันกลิ่นเข้าบ้าน เดินไปในสวนตรงดิ่งไปที่เว็ด ผมไม่รีรอรีบถอดกางเกงและขึ้นเหยียบท่อนไม่ไผ่ และทำธุระ ระหว่างนั้นผมรู้สึกว่ามีอะไรผิดปกติอยู่ใกล้ๆตัว แต่ขณะนั้นผมยังมองไม่เห็นอะไร มัวแต่กังวลเรื่องท้องของผมเอง พอสักพักรู้สึกว่ามีอะไรมาโดนก้นของผม มันรู้สึกสาก ๆ ที่ก้นผมจึงรีบหยิบกาบมะพร้าว (เป็นอุปกรณ์ทำความสะอาดก้นแทน กระดาษชำระในปัจจุบัน) เพื่อจะเอามาชำระ ทันใดนั้นเอง มีข้างหนึ่งของใครไม่รู้ มาปัดมือที่ถือกาบมะพร้าวของผมหล่นและตกลงไปในเว็ด ผมตกใจสุดขีด เมื่อเห็นหญิงชราพร้อมมือของเขาได้กำเอาอุจจาระของผมเต็มมือและเต็มปากของแก สภาพที่เห็นผมแทบช๊อคหญิงชราคนนั้นคือ ยายชวดของผมเอง แต่ที่น่ากลัวไปกว่านั้นคือท่านเพิ่งเสียชีวิตไปแล้วเมื่อไม่นาน หลังจากนั้นผมก็ไม่รู้สึกตัวอีกเลยจนเช้ามืด มีคนพาผมไป อนามัย ผมไม่เป็นอะไรมากแค่เป็นลมหมดสติเท่านั้น พอกลับบ้านผมเล่าทุกอย่างที่ผมได้เห็นให้ทุกคนฟัง ผมเลยรู้คำตอบว่าทุกอย่างเกิดขึ้นเพราะอะไร ทุกคนเรียกสิ่งที่ผมเจอว่า ผีเว็ด เกิดจากการที่เมื่อเรามีชีวิต เราไม่เคยทำบุญสร้างทาน เมื่อตายจากไป เราก็ไม่มีส่วนบุญ หากลูกหลานไม่ทำบุญอุทิศส่วนกุศลให้ ก็จะต้องกลายมาเป็นผีเว็ด รอกินสิ่งปรฏิกูลที่เหลือจากอุจจาระของลูกหลานต่อไป จนกว่าจะมีลูกหลานทำบุญอุทิศส่วนกุศลไปให้อย่างเพียงพอต่อไป