หลายๆคนยังคงไม่ลืมเหตุการณ์คลื่นยักษ์สึนามิ ถล่มภาคใต้ เมื่อปลายปี 2547
ที่ผ่านมาเหตุการณ์ครั้งนี้นำความสูญเสีย ครั้งยิ่งใหญ่สู่ชาวไทยและชาวต่างชาติเป็นอย่างมาก....นับย้อนไป หลายๆคนคงจะเห็นความร่วมมือจากหลายๆฝ่าย ทั้งการกู้ศพที่หายไป หรือช่วยเหลือชาวบ้านที่ไม่มีที่อยู่...แต่เหตุการณ์ที่จะเล่าต่อไปนี้ เป็นเหตุการณ์จริงที่เกิดขึ้น ณ ชายฝั่งหาดป่าตองก่อนจะมีการสวดส่งวิญญาณ ตอนนั้นเหตุการณ์พึ่งผ่านไปได้ประมาณสัก 1 อาทิตย์ ทางราชการก็ยังไม่หยุดค้นหาผู้สูญหาย ซึ่งส่วนมากทหารและตำรวจที่ถูกเกณฑ์ให้ไปช่วยในกรณีนี่ทั้งสิ้นอาของดิฉันเป็นตำรวจอยู่ที่พังงา ก็ได้รับเลือกให้ไปประจำอยู่ที่ศูนย์ค้นหาผู้สูญหายที่หาดป่าตอง และคืนนั้นได้ไปกางเต้นท์นอนอยู่ที่ริมหาดป่าตอง อาของดิฉันเล่าให้ฟังว่า ไม่รู้ว่านอนหลับไปได้นานแค่ไหนเนื่องจากเหนื่อยจากการค้นหาผู้สูญหายมารู้สึกตัวอีกทีก็ค่าอนข้างดึกแล้ว..เนื่องจาก เต้นท์ที่นอนได้ถูกแรงเขย่าจนเต้นท์สั่นไปทั้งหลัง โคลงเริ่มไหวเหมือนจะพังลงมาแล้ว อาก็นึว่าเพื่อนแกล้ง เลยตะโกนออกไปว่า จะนอนแล้วเหนื่อยนะ ไปไกลๆเลย อะไรประมาณนี้ อาก็พลิกตัวไปอีกข้างหนึ่ง ก็ลืมตาขึ้นมาเห็นเป็นเงา ผู้หญิงกำลังนั่งก่อปราสาททรายอยู่ ก็นึกในใจว่าใครมาเล่นทรายตอนนี้ แต่พอคิดอีกทีนึงก็เริ่มกลัว เพราะว่า คิดได้ว่าไม่น่าจะมีใครมานั่งเล่นแบบนี้ สักพักก็มีความรู้สึกว่าเต้นท์สั่นอีกแล้ว ถึงตอนนี้ก็เริ่มกลัวและจะวิ่งออกไปที่กองกลางเต้นท์ใหญ่...พอออกมาจากเต้นท์ได้เท่านั้นแหล่ะ จะเชื่อหรือไม่เชื่อว่าภาพที่เห็นตรงหน้าอาของดิฉันคือ ภาพของชาวต่างชาติ นับหลายสิบคน กำลังเล่นน้ำทะเลอยู่อย่างสนุกสนาน บางคนก็นอนอาบแดดอยู่เต็มชายหาดเลย อาของดิฉันไม่รอช้า รีบวิ่งไปที่กองกลาง พอหันกลับมาอีกครั้งก็ไม่เห็นใครเลย..............นับว่าเป็นอีกเหตุการณ์หนึง ที่น่าสะพรึงกลัวและน่าสงสารมาก พวกเขาเหล่านั้นยังคงไม่รู้ตัวเองเลยว่าตัวเองตายไปแล้ว ยังคงเล่นน้ำกันอย่างสนุกสนาน และไม่รู้ว่าต้องอาบน้ำอยู่ที่แห่งนี้ไปอีกนานแค่ไหนกัน...ไปสู่สุคติเถิด......
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น